بدون اعتماد هیچ نداریم…

اعتماد یعنی اطمینان. اطمینان من به سوپری سر کوچه یا مکانیک محله یا مربی مهد که پسرم به آنجا میرود. این اطمینان است که تعامل من و این افراد را تنظیم میکند و به اصطلاح پیوند میان ما را ایجاد میکند.

تفاوت بین اعتماد بالا و پایین هم کاملا مشهود است. وقتی من به بقالی سر کوچه میروم که به وی اعتماد بالایی دارم و هرچه میگوید را باور میکنم،

و یا زمانی که به یک بقالی جدیدالتاسیس میروم و هرچه میگوید را با یک سوال جواب میدهم.

البته این اعتماد صرفا به دیگران نیست، اعتماد به خود هم بخشی از همین اعتماد است و البته پیش نیاز آن. فردی که اعتماد بالایی به خود ندارد، قطعا نمیتواند اولاً در دیگران اعتماد بالایی ایجاد کند و ثانیاً، به دیگران اعتماد کند(مصداق این ضرب المثل: کافر همه را به کیش خود پندارد).

نکته اینجاست که ما دیگران را بر اساس رفتارها و خودمان را بر اساس نیاتی که داریم، قضاوت میکنیم. بر همین اساس است که یکی از بهترین روشهای توسعه اعتماد، ایجاد و توسعه ارتباطات است. ارتباط با خود در قدم اول و ارتباط با دیگران در قدم بعدی.

اعتماد را اطمینان تعریف میکنیم و آنرا چسب جامعه میدانیم. بنابراین همین رویه درون سازمان هم مصداق پیدا میکند. رابطه یک مدیر و کارشناس، بدون اعتماد یعنی هیچ. رابطه یک کارگر و کارفرما بدون اعتماد یعنی هیچ، رابطه دو مدیر هم رده در درون سازمان بدون اعتماد یعنی هیچ.

در شرایط اعتماد بالا، هر دروغی را میتوان راست پنداشت و در شرایط اعتماد پایین، هر راستی میتواند غیر قابل باور باشد. این را شاید بسیار در محیط کار تجربه کرده اید. قطعا در شرایطی که اعتماد پایین باشد، اطلاعات تحریف خواهند شد، ایده ها جدید پذیرفته نمیشوند یا سخت پذیرفته میشوند، مواردی به صورت غیر قابل مذاکره تعریف میشوند و خیلی موارد دیگر. نکته اینجاست که اولا وقتی اعتماد پایین باشد این موارد رخ میدهند، ولی از طرف دیگر، وقتی اعتماد پایین باشد، اگر حتی این موارد هم رخ ندهد، انتظار و نگرش افراد این است که احتمال خیلی زیاد مثلا اطلاعات تحریف شده است حتی اگر اطلاعات تحریف نشده باشد.

بنابراین بدون اعتماد هیچ نداریم. در نوشته های بعدی در خصوص سطوح، ابعاد و روش های ایجاد اعتماد خواهم نوشت.

پیروز و پایدار باشید.

با دوستان خود در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید.