مدیریت استعدادها کم کم تبدیل به حیاتی ترین فرایند و وظیفه هر مدیری در سازمان شده است. امروز اتفاقی به این دو قانون بر خوردم:
قانون شماره 15 ناسا به طور خلاصه می گوید:«بررسی مسائل و مشکلات اغلب پروژه های شکست خورده نشان می دهد که برنامه آنها به گونه ای بوده است که این فجایع از همان ابتدا به خوبی طرح ریزی شده بودند. بنیان های این مسائل و مشکلات از همان ابتدا شکل گرفته بودند. برنامه ریزی اولیه حیاتی ترین بخش پروژه است».
و قانون شماره 10ریمر که می گوید با گذشت هر مرحله از پروژه هزینه اصلاح مشکلات 10برابر می شود.
حال برگردیم سر موضوع جذب، استخدام و نگهداشت نیروی انسانی که قرار است در قالب استعداد انجام شود. آیا یک جذب بهینه نمیتواند سازمان ما را متحول کند و از سوی دیگر یک جذب نا مناسب می تواند سازمان ما را تا نابودی کامل پیش ببرد. بدتر از همه داشتن فرایند جذبی بدون رعایت اصول و پایه هاست که طی چندین سال است در سازمان در حال اجراست. آیا این رویه و جذب این حجم از نیرو بدون توجه به اصول و استانداردها چه بر سر سازمان خواهد آورد. سازمان چاه نفت هم داشته باشد، لازم است نیرویی وجود داشته باشد که آنرا استخراج کند، چه رسد سازمانی که مشتری دارد و بایستی خدمتی یا محصولی را مطابق با خواست و نیاز مشتری به وی عرضه کند. جدب و استخدام، شبیه همان برنامه ریزی اولیه در پروژه است که حیاتی ترین بخش آن است.
به این دو قانون بیشتر فکر کنید. هر روزی که از این جذب ها می گذرد و شما به فکر بهبود و اصلاح آن نباشید، هزینه اصلاح آنرا چندین برابر خواهید کرد چون تعداد افراد مقاوم به آن هم افزوده شده است. ماهی را هر وقت از آب بگیرید تازه است. همین امروز به فکر بهبود و اصلاح فرایند استعدادیابی خود باشید.
پیروز و پایدار باشید