هر فردی در هر سازمانی که مشغول به کار است به دلایل مختلف از تنوع طلبی و فرصت طلبی گرفته تا نارضایتی از شغل به تصمیم برای خروج از شرکت و سازمان خود فکر می کند. جالب است بدانید بر اساس تحقیقی که موسسه ManPower انجام داده است، در شرکتها و سازمانهای مختلف چیزی بین 30 تا 70 درصد از افراد به خروج از شرکت فکر می کنند. متوسط ماندگاری افراد در شرکتها در صنعت IT کمتر از 24 ماه است و حتی پیش بینی شده که افرادی که طی این دهه و دهه آتی شغل خود را شروع می کنند تا زمان بازنشستگی تا 17 شغل، تغییر خواهند داشت.
پس کم کم خروج از شرکت و ترک آن، به یک رفتار عادی می تواند بدل شود، تکرار بیش از حد آن همه برای سازمان و هم برای فرد هزینه های زیادی خواهد داشت. البته این یک قاعده نیست، و هر خروجی الزاماً بد نیست. برخی خروجها می تواند برای هم فرد و هم برای سازمان یک برد دو طرفه باشد.
از بحث اصلی خارج نشویم، پس هر کسی در هر شرایطی میتواند که به خروج فکر کند، ولی چه زمانی بهترین تصمیم را خواهد گرفت. چرا همه‌ی افراد تمایل به خروج خود را عملیاتی نمی کنند. قطعا این یک تصمیم سخت است و نیاز به یک راهنما دارد. در این نوشته سعی می کنم قدمهایی را برای کمک به اخذ این تصمیم ارائه خواهم نمود.
اولین قدم: گزینه خروج از شرکت را همیشه روی میز داشته باشید.
برخی این گزینه را از روی میز حذف کرده اند. اصلا به آن فکر نمی کنند، افراد زیادی را دیده ام که شرایط خوبی ندارند، ولی جرات تغییر هم ندارند. در شرایطی که اغلب شرایط خیلی بهتری بیرون از شرکت فعلی در اختیار آنهاست. غیر از بهبود شرایط، در نظر داشتن خروج از شرکت به عنوان یکی از گزینه های در دسترس، علاوه بر ایجاد امکان و شرایط دیدن فرصتهای دیگر برای شما، در ارزیابی موقعیت فعلی نیز به شما کمک زیادی می کند. اغلب افراد با نگرشهای خود به سازمان نگاه می کنند. زیاد شنیده ایم که من بیرون اینجا ال می شوم و بل، در شرایطی که وقتی ارزیابی می کنی، شاید بهترین موقعیت برای فرد، همینجایی است که الان اشغال کرده است. پس همیشه گزینه خروج از شرکت را روی میز داشته باشید. بر خلاف تصور اولیه، نه تنها اثرمنفی روی عملکرد شما نخواهد داشت، به دلایل مختلف در شرایطی که سازمان فعلی را گزینه خوبی ارزیابی کنید، باعث ایجاد انگیزه نیز می شود.
دومین قدم: بدانید نحوه خروج مهمتر از شیوه ورود است
به شیوه خروج فکر کنید، طبق قواعد اثبات شده در خصوص میانبرهای ذهنی، اثر آخرین برخورد خیلی مهمتر از اثر اولین برخورد است. بنابراین اگر یک اثر آخرین برخورد خود می خواهید از خود به جا بگذارید، بایستی دلایل محکم و قانع کننده ای داشته باشید. به این فکر کنید، امروز که خارج می شوید، در این دنیایی چرخان، هر آن ممکن است بر گردید و در موقعیت بالاتر و یا حتی پایین تر مجدد مشغول شوید. برای اغلب افراد این شرایط تجربه شده است. پس قبل از هر تصمیمی، یک تصمیم مهمتر در خصوص خروج از شرکت بگیرید. تصمیم بگیرید: من می خواهم با احترام این شرکت را ترک کنم.
سومین قدم: اولویتهای خود را تعیین و سپس تحلیل هزینه_فایده کنید.
شاید امروز شرایط شما در شرکت در یکی از مولفه ها یا حتی چند مورد از آنها بد باشد، شاید حتی امروز پیشنهادات خیلی خوبی از بیرون شرکت داشته باشید، ولی ایا همین کافی است. بهتر نیست ارزیابی کنیم چه چیزی از دست می دهیم، و چه چیزی به دست می آوریم. ایا با اولین پیشنهاد اغوا کننده مالی بایستی شرکت فعلی را ترک کنیم. ایا همه چیز پول است. آیا عوامل و خواسته های اصلی خود را مشخص کرده ایم. به چند درصد از آنها در این شرکت دست می یابیم و به چند درصد در گزینه های جایگزین. برای فردی پول مهم است، برای فردی مقام، برای شخص دیگری احترام و …ولی اینگونه نیست تنها یکی از اینها تعیین کننده باشد. همه این موارد برای همه مهم است، ولی اولویت آنها متفاوت است. اولویتهای ما معلوم است؟ پس ابتدا اولویتها را تعیین کنید و سپس مبتنی بر آنها تحلیل هزینه کنید.
چهارمین قدم: قبل از ترک به دنبال راه حل باشید.
گاهی یک مشکل درون سازمانی باعث تصمیم گیری به ترک سازمان می شود. مثلا فردی از همکاران خود، بسته جبران خدمات، و یا حتی رئیس مستقیم خود ناراضی است. بهتر است قبل از اینکه هر تصمیمی برای خروج بگیرد، این فرصت را به شرکت خود بدهد که این مشکل را حل کند. چگونه؟ خیلی ساده! اگر شما واقعا شرایط را آزار دهنده می دانید که دیگر قابل تحمل نیست پس با مطرح کردن مشکل، جیزی را از دست نمی دهید و احتمالا اگر برای شرکت ارزشمند باشید، چیزی را نیز کسب خواهید کرد. پس مشکل را با فردی که فکر می کنید مسئول آن است در میان بگذارید. منطقی و مستدل، مطرح کنید که شرایط به این دلایل برای شما سخت شده ولی عنوان کنید که علاقه مند به ادامه همکاری هستید، ولی نه با این شرایط و خواهش کنید که در صورت امکان مسئله یا مشکل مطرح شده را هر نحوی که می توانند حل کنند. نکته اینجاست که در طرح مسئله بایستی تاکید کنید که علاقه مند به فعالیت و ادامه همکاری هستید. پس قبل از ترک، مسئله‌یابی کنید و این فرصت را به سازمان بدهید تا بتواند مسئله را حل کند. شاید شرکت نیاز به زمان داشته باشد، حد و حدود طاقت و تحمل خود را نیز مشخص کنید و برای مدیران شرکت بیان کنید. قبل از خروج از شرکت، فرصتی برای بهبود اوضاع فراهم کنید.
پنجمین قدم: زمانهای شخصی خود را به کاریابی اختصاص دهید و نه زمانهای شرکت را
درست است که گزینه‌ی خروج همیشه روی میز است، ولی زمانی پرونده آنرا باز کنید که در اختیار خود هستید. متاسفانه زیاد می بینیم که افراد در زمانهای اداری و حتی با امکانات شرکت فعلی به دنبال یک کار جدید هستند، این خلاف اخلاق و قواعد پذیرفته شده است.
ششمین قدم: سرتان به کار خودتان باشد.
اغلب افراد برای تایید تصمیمات خود، به دنیال یار و همراه می گردند. اگر تصمیم به خروج گرفتند سعی می کنند، سایرین را نیز همراه خود کنند و آنها را نیز ترغیب به خروج از شرکت کنند. علاه براین، برخی از اطلاعات شخصی شرکت فعل به عنوان برگ برنده برای جذب در شرکتهای دیگر استفاده می کنند، اینها هیچ کدام پذیرفته شده نیست. خاطرم هست در یک مصاحبه شغلی فردی را دیدم که اطلاعات سازمان رقیب را به سادگی مطرح میکرد. ما آن فرد را جذب نکردیم دقیقا به همین خاطر. کسی که اطلاعات دیگران را در اختیار ما قرار می دهد، در هر لحظه ممکن است اطلاعات ما را نیز در اختیار دیگری قرار دهد. هیچگاه از کارفرمای قبلی بد نگویید، اصلا مناسب نیست. بیشتر از اینکه به دنبال اسناد بیرونی باشید برای اینکه خود را قانع به خروج کنید یا دیگران را قانع به جذب شما، روی توانمندی های شخصی و هر آنچیزی که درون خود دارید و هر آن چیزی که می خواهید متمرکز شوید. بهتر جواب می دهد. باور کنید!. پس سرتان به کار خودتان باشد و بیشتر روی خودتان و قابلیتهایتان، خواسته ها و علایق خود تاکید کنید.
اغلب افراد تمایل به خروج از خدمت دارند، چونکه احساس می کنند، در شرایط فعلی کنترلی بر اوضاع ندارند، ولی آیا اگر جای دیگر بروند، چنین کنترلی را به دست خواهند آورد؟ تمام تلاش خود را بکنید که با احترام از شرکت خارج شوید. دنیای چرخان عجیبی داریم.
پیروز و پایدار باشید.
اگر مفید بود با دوستان خود به اشتراک بگذارید.
