یادم است دکتر الوانی در یکی از سخنرانی های خود در خصوص اهمیت مدیریت در ایران از گذشته تا اکنون صحبت کردند. پدر علم مدیریت ایران از کم لطفی سازمان ها به متخصصان مدیریت صحبت کردند و بیان نمودند طبق تعاریف کلاسیک، مدیریت در جایی معنی می یابد که کمبود منابع باشد. نکته ی ضریفی است. با این مقدمه می توان اینگونه تصور کرد که دلیل این بی لطفی نه از غرض مهندسی-شخصی بوده که به نوعی چنین نیازی از اساس احساس نشده بود.
منابع به وفور یافت می شده آنهم در کشوری که بر اساس آمارهای موجود چیزی در حدود 80 درصد از اقتصاد در قبضه دولتی ها و شبه دولتی هاست و باقیمانده نیز در دست خصوصی ها و خصولتیها. بنابراین از اساس نیازی به مدیران احساس نمی شده است.
البته وفور منابع می تواند یکی از دلایل باشد. دلایل دیگری نیز بر این بی مهری می توان بر شمرد. از جمله اینکه دانشکده های مدیریتی ما نیز خروجی قابل توجهی برای سازمانها نداشته اند. چیزی جز چند نظریه پردازی که خب در جای خود از اهمیت بالایی برخوردار است و چندین چندین پروژه که معمولا خروجی ها آن برای سازمانها حجم عظیمی از گزارشاتی است که نه مدیران آنرا تورق می کنند و نه حتی خود مجری و نویسنده گزارش آنها را به صورت کامل یکبار مطالعه کرده است.
خاطرم هست خدمت یکی از دوستان صنعتی که بودیم نقل می کردند زمانی فلان طرح ما را فلان استاد از فلان دانشگاه با فلان هزینه انجام دادند. خروجی های ان طرح چیزی در حدود یک کتابخانه ی کامل گزارش بود ولی هیچ تغییر یا تفاوتی در سازمان ایجاد نشد. قصد متهم کردن سازمان یا فردی را ندارم و می دانم که مجموعه ای از عوامل در این مسیر نقش دارد، اصل بحثم بر روی نقش کمرنگی است که دانشکده های مدیریت در توسعه صنعت و تسهیل رویه های آنها داشته اند. این روند به صورت طبیعی باعث بدبینی صنعت به دانشکده های مدیریت شده که به نظر می رسد بایستی فکری در این خصوص شود.
از اصل بحث دور نشویم، وفور منابع به همراه سایر موارد از جمله بدبینی صنعت به دانشکده های مدیریت باعث کم توجهی مدیران صنعتی به نقشی که دانشکده های مدیریت می توانند در توسعه آنها داشته باشند شده است. اما یک اتفاق خوب در طی چند سال گذشته رخ داد و آنهم هدفمند سازی یارانه ها بود. این خوبی که من از آن صحبت می کنم در چند مورد خاص است و انتقادات ویژه ای که به این طرح بوده و هست را منکر نمی شود. علاوه بر این الزامات اصل 44 قانون اساسی نیز بخص اعظمی از شرکتهای دولتی را بخش خصوصی واگذار کرده است.
این طرح با همه خوبی ها و بدیهای آن و همچنین روند فزاینده خصوصی سازی، انرژی ارزان و انواع مختلف رانتها و یارانه ها را که سالها در اختیار آنها بود از آنها گرفت. این مسئله بحث کمبود منابع را برای آنها مطرح کرد و حال سوالی در ذهن مدیران شکل گرفت: این منابع را چگونه اداره کنیم؟
طبیعتاً جواب این سوال را می توان در دانشکده های مدیریت یافت. آنجاست که با بهره گیری از انواع تکنیکهای فنی، آماری و رفتاری روش استفاده بهینه منابع را طراحی می کنند. این نیاز به سمت دانشکده ها سرازیر شد و می توان آمار کار و پروژه هایی که به سمت دانشکده های مدیریت سرازیر شده است را نشان از فهم مدیران صنعتی از کاربردهای مدیریت دانست.
مدیران ایرانی امروزه درک کرده اند که نیاز به علم مدیریت دارند. این علم در زمینه های تکنیکی تر کمی زودتر و در جنبه های رفتاری و انسانی کمی دیرتر درک شده است. این فرصتی است برای متخصصین رفتاری و منابع انسانی تا این نیاز درک شده را پاسخ داده و نقشی که بایستی در این مسیر داشته باشند را به خوبی ایفا نمایند.
بنده نیز به عنوان يك عضو كوچك سعی دارم تا وظیفه و نقشي كه احساس می کنم بر عهده ام هست را به خوبی ایفا کنم. به این منظور این سایت را راه اندازی کرده عمده مطالب جدیدی را که در اختیارم قرار می گیرد، تجارب کاری در حوزه منابع انسانی و رفتار سازمانی داشته ام و همچنین کتب و مقالات جدید این حوزه را به همکاران، مدیران و علاقه مندان به این حوزه ارائه نمایم.
امید است در این مسیر بنده را یاری نمایید.
"هیچ توفیقی جز از جانب خداوند نیست"
اگر من بخوام یه نظر نصفه و نیمه با توجه به علم محدود خودم بدم اینجوری میشه:
فکر میکنم که عدم توجه به رشته مدیریت و کم لطفی به اون 2 تا عامل دیگه هم شامل میشه
یکی اینکه کسانی که در صنعت کشور نقش ایفا میکنند طبیعتا به جوانهایی که از این رشته فارغ التحصیل شدند اعتماد ندارند. خوب دانشجویان مدیریت هم هیچ وقت فرصت کسب تجربه و به کار بستن علمشون رو پیدا نمیکنند.
دوم اینکه معمولا به علم مدیریت به شکل یک هنر نگاه میشه تا یک علم و تکنیک. به همین دلیل هم هر کسی به خودش اجازه میده تا هر جایی رو مدیریت کنه حتی اگر علم لازم رو نداشته باشه.
متن بسیار خوبی استاد. استفاده کردیم