ازارجنسی در محیط کار: مقدمه

در چند هفته گذشته به نظر میرسد مدیریت منابع انسانی یکی از اساسی ترین بحرانهای خود را کشور تجربه کند. داستان هم از آنجا شروع شد که در اکتبر ۲۰۱۷ در شبکه های اجتماعی هشتکی با عنوان من هم(#me_too) در بیان آزار و اذیتهای جنسی یک تهیه کننده امریکایی شروع شد. شجاعت بکار رفته در بیان این موضوع و جسارت تجربه شده در این خصوص، باعث شد تا در سرتاسر جهان و در شبکه های اجتماعی توئیتر و اینستاگرام افرادی(به صورت شناس یا ناشناس) به بیان انواع ازار و اذیتهای جنسی که تجربه کرده اند، اقدام کنند. در اقدامی به نظر تصادفی، پس از چند سال مشابه این اتفاق در ایران نیز رخ داد. 

گروهی از افراد پس از چندین سال سکوت و به صورت جمعی شروع به بیان رخدادهای خود در این خصوص و در مورد یک فرد خاص کردند(که علی الظاهر ایشان بعد از این افشاگری ها در توئیتر دستگیر شده اند). پس از آن فردی که از کارکنان سابق یکی از شرکتها بزرگ کشور است از تجاوزهای گاه و بیگاه یکی از مدیران ارشد شرکت پرده برداشت و پس از آن افراد دیگری نیز این شجاعت را پیدا کردند تا دراین خصوص صحبت کنند و از تجربیات خود بگویند. در این بین، در اغلب گفت و شنودها به مدیر منابع انسانی آن شرکت بزرگ اشاره میشد که «ما این موضوع را با ایشان در میان گذاشته بودیم و ایشان صرفاْ قول پیگیری داده اند».

در نگاه اول، نا خودآگاه ذهن به سمت متهم کردن افراد(چه متجاوز، چه مدیران مجموعه از جمله مدیر منابع انسانی و چه حتی قربانی) میرود ولی اگر کمی نیک بیندیشیم این موضوع چندین زاویه جدی و چند بعد مهم دارد. سوالات خیلی مهمی در این خصوص میتوان پرسید ودر صدد پاسخ به آن برآمد از جمله اینکه:

• چقدر به آدمها آزادی عمل داده شده که حرف بزنند؟
• چه کانال های ارتباطی در شرکت برای حرف زدن وجود دارد؟
• در موقع استخدام و افراد چقدر به این موضوع توجه شده است؟
• چقدر در این خصوص به افراد اموزش داده شده است؟
• آیا افراد با انواع تجاوز در محل کار اشنا هستند؟
• چه آیین نامه و دستورالعملی برای روش های تنبیه این موضوع در شرکت نوشته شده است؟

در نوشته های بعدی به صورت علمی و اکادمیک به پاسخ هر کدام از این سوالات خواهیم پرداخت. شما نیز اگر علاقمند به مشارکت در این بحث هستید مطالب خود را برای من ارسال کنید تا با نام خودتان منتشر کنم. با من همراه شوید.